Drodzy Rodzice czy wiecie, że lęk i strach lęk i strach to jeden z elementów rozwoju emocjonalnego dziecka? Jest czymś normalnym i naturalnym. Pomaga dziecku zrozumieć otaczający świat i jest wskaźnikiem tego, że Wasze dziecko rozwija się prawidłowo. Przechodząc przez jego kolejne etapy, młody człowiek przeżywa określone rodzaje lęków, które zazwyczaj samoistnie znikają z wiekiem. Każdy wiek ma zatem swoje lęki. Oto ich skrócony wykaz. Oprócz wymienionych rodzajów charakterystycznych dla danego okresu rozwojowego Wasze dziecko może odczuwać inne lęki. Warto zwracać uwagę na zachowanie dziecka i w razie potrzeby informować opiekunki w żłobku o trudnościach dziecka.

2 lata

• lęki, głównie natury słuchowej: grzmot, odgłos pracującego odkurzacza,  pociągu.
• Lęki wizualne: ciemne kolory, duże przedmioty, pociągi, kapelusze.
• Lęki związane ze zmianami w najbliższym otoczeniu: przemeblowaniem, przeprowadzką, rozłąką z matką, nieobecnością matki
• Deszcz, wiatr, zwierzęta

2 i pół roku

• Obawy przed nagłym i szybkim przesuwaniem przedmiotów
• Zbliżające się duże przedmioty, np. ciężarówka, pociąg

3 lata

• Dominują lęki wizualne – starzy, pomarszczeni ludzie, maski,
• Ciemność
• Zwierzęta
• Policjanci
• Wieczorne wyjście rodziców.

Wszelkie próby objaśniania zachowania dzieci krążą wokół kwestii natura czy wychowanie. Czy  jesteśmy tworami dziedziczenia, których przeznaczeniem jest zachowywać się tak jak zostało to określone w planie zapisanym w naszej strukturze genetycznej? A może jesteśmy kształtowani przez wszelkie doświadczenia jakie były naszym udziałem po urodzeniu.

W przeszłości można było zaobserwować pewne trendy mniej lub bardziej akcentujące  jedną z tych idei. Istnieje mnóstwo przykładów na to, że określeni rodzice mają określone dzieci. Dajmy na to  surowi rodzice dochowają się dzieci agresywnych, a córki matek popadających w depresję również ulegać będą przygnębieniu, natomiast wrażliwe rodzicielstwo wiąże się z rozwojem różnych typów osobowości, tak zwanych bezpiecznych.

Nie brano jednak pod uwagę, że rodzice nie stanowią jedynie otoczenie w którym dziecko się wychowuje i rozwija.

Łatwo dostrzec jego znaczące oddziaływanie na przykładzie nauki języka. Człowiek od urodzenia posiada predyspozycje do budowania złożonych konstrukcji językowych i starannego odwzorowania w nich rzeczywistości. Ma odpowiednie naturalne warunki do tego, aby móc się nauczyć języka, ale tylko wówczas, kiedy środowisko zapewni mu odpowiednie podłoże do wytworzenia takiego języka. Aby potencjał mógł się zrealizować, wrodzona predyspozycja do nauki języka musi być “odżywiana” zróżnicowanym językiem. Aby stymulować niedojrzałe ośrodki w mózgu, dziecko potrzebuje jedynie styczności z dynamicznym językiem i żywego doświadczania go. Jeżeli jednak w ciągu pierwszych trzech lat życia dziecko ma do czynienia z ubogą jego wersją oraz ze zdawkową komunikacją ze swoimi rodzicami czy opiekunami, jego predyspozycje lingwistyczne (inteligencja językowa) nie rozwiną się w pełni. Kiedy inteligencja (rozwój) dziecka nie jest odżywiana we właściwy sposób, doznaje ono pewnego rodzaju niedosytu, co stawia je w bardzo trudnej sytuacji. Aby móc choćby w niewielkim stopniu nadrobić braki i wzbogacić to, co nie zdążyło rozwinąć  się w ważnej dla dziecka fazie rozwoju, musi ono włożyć w naukę w późniejszym okresie ogromny wysiłek. Pamiętajmy zatem drodzy rodzice o tym, że stymulacja poznawcza dzieci na wczesnym okresie rozwojowym znacznie sprzyja prawidłowemu rozwojowi inteligencji, mowy oraz innych funkcji poznawczych.

Do bardzo ważnych zdolności i cech, które wzmacniają dzieci i sprawiają, że kroczą one odważnie przez życie (spełniają się edukacyjnie, zawodowo i prywatnie oraz cieszą się dobrym zdrowiem i samopoczuciem) należą m.in:  

• zdrowe poczucie własnej wartości oraz własnych kompetencji
• wiara w siebie
• zdolność do podejmowania nowych wyzwań
• umiejętność rozpoznawania własnych emocji i rozumienia ich
• umiejętność odczytywania stanów emocjonalnych innych ludzi,
• zdolność do budowania trwałych relacji z innymi.

Aby wesprzeć dzieci w rozwoju emocjonalnym i społecznym, warto przyjrzeć się rozwojowi mózgu dziecka. Odpowiedzialność za ten rozwój spoczywa bowiem właśnie na dorosłych, którzy na co dzień przebywają z dziećmi.  Psychologowie, psychoterapeuci, pedagodzy oraz badacze mózgu człowieka na podstawie swoich wieloletnich obserwacji podpowiadają, jakie czynniki i elementy “wychowawcze” najkorzystniej oddziałują na dzieci, a które wpływają na nie niezwykle destrukcyjnie.

Zainteresowanie dzieci emocjami i ich zdolności pojmowania emocji rozwijają się wraz z nawiązywaniem kolejnych relacji społecznych, o czym świadczą rozmowy prowadzone przez dzieci z rodzicami. Wynika z nich wyraźnie, że dzieci same inicjują próby dowiadywania się czegoś na temat emocji, próbują informować rodziców o swoich odczuciach, zwłaszcza w trudnych dla nich sytuacjach. Dlatego tak ważne jest aby od pierwszych lat życia dziecka wspierać je w rozwoju tych kompetencji.

Jak pomóc dziecku radzić sobie z własnymi uczuciami:

• słuchaj dziecka z czułością i empatią.
• podczas rozmowy z dzieckiem lepiej zadawać pytania otwarte, czyli takie, które nie sugerują odpowiedzi.
• nie próbuj wyręczać dziecka i dopowiadać mu, gdy nie może się wysłowić.
• pomóż dziecku nazwać uczucia
• pamiętaj, że każde uczucie ma swoją specyficzną wartość, wszystkie nam do czegoś służą i żadnego z nich nie należy tłumić.
• nie narzucaj dziecku „przyjemnych” emocji, jeśli przeżywa w tym momencie te „nieprzyjemne”. 

Zajęcia sensoryczne pt. Pada śnieg

Zabawa relacyjna/ dotyk.

• Wierszyk - zabawa paluszkowa – Bałwanek.

„Zimą, gdy śnieżek prószy, (delikatne muskanie palcami)

a mróz szczypie w uszy, (lekko podszczypujemy uszy)

Dzieci bawią się na dworze, (stukamy palcami)

Kto ulepić bałwanka im pomoże?

Ja ulepię kulki dwie, (pokazujemy dwie pięści)

to podstawa a to brzuch, (ustawiamy kulki z pięści, nakładając jedną na drugą)

 Tu potrzeba ludzi dwóch,

Trzecia kula zamiast głowy,

nasz bałwanek jest gotowy”.

Lub

Piosenka ‘Zimowy Walczyk” do pokazywania w aranżacji Jazzowanki i MuzyKat- https://www.youtube.com/watch?v=gMob4i08Wy0

Zabawa sensoryczna;

- Kuweta z białymi, niebieskimi, szarymi lub przeźroczystymi piłkami (lub ścinkami z niszczarki/ styropianowymi fasolkami do pakowania) w nich poukrywane zimowe zwierzaki, których dzieci szukają, nazywają je.

Potem możemy też wydawać dźwięki oraz naśladować ich sposób poruszania się. Lub - Śnieżyca w balonie – do transparentnych balonów wrzucamy garść ryżu, kulki tapioki lub styropianu; dodajemy trochę cekinów, konfetti lub białe/niebieskie piórka – gramy na balonach cicho/głośno; szybko/wolno ect.

Zabawa sensoryczna

- sztuczny, nietoksyczny śnieg np. mąka z olejem + ew. olejek śmietankowy (przyjemnie skrzypi) Przepisy na śnieg –

https://www.charezinska.pl/6- przepisow-na-sztuczny-sensoryczny-snieg/

Z pewnością każdy rodzic starszego dziecka wie jak trudnym a nieraz mozolnym procesem jest zmiana przyzwyczajeń dziecka związanych z treningiem czystości. Mówiąc wprost zamiana pieluch na nocnik to wyzwanie zarówno dla rodzica jak i Maluszka. Na końcu tego upragnionego przez Rodziców momentu na pewno znajdzie się radość i duma naszej pociechy!!!

Jak pomóc naszemu Maluszkowi pokonać wszelkie przeszkody lub też przygotować go do procesu odpieluchowania? Na początku zastanówmy się czy dziecko potrafi wykonywać proste plecenia, to podstawa aby zrozumiało po co ma siadać na nocniczek, przyda się także wzbudzanie zainteresowania w dziecku jego fizjologią po to by zauważyło co się dzieje w jego organizmie. Im dziecko bardziej świadome wpływu swojego działania na skutek oraz świadome i zainteresowane swoim ciałem( ubieranie, znajomość części ciała) tym szybciej opanuje umiejętność siadania na nocniczek. Nie bez znaczenia jest też wiek dziecka, zazwyczaj jednak to przedział 18 do 24 miesiąca. Z pewnością nasz 2 latek będzie gotowy aby spróbować.

 Przy wysadzaniu na nocniczek pamiętajmy o kilku zasadach:

 Wybierzmy dzień kiedy przestajemy używać pieluszki

Sadzajmy Maluszka na nocnik mniej więcej co 2 godziny

Zawsze chwalmy za udaną próbę siadania

Starajmy się nie zmuszać dziecka aby usiadło na nocnik

Ubierajmy dziecko wygodnie tak aby siadanie na nocniku zajęło nam chwilkę

 Życzę powodzenia